Category: प्रवासवर्णन

मदुराईमध्ये मीनाक्षी मंदिरात असलेल्या “गोपुरम्” प्रमाणे इथे देखील गोपुरम् आहेत. याची स्थापत्यशैली ही द्रविड संस्कृतीचं दर्शन घडवते.

वेळ हळूहळू करत निघून चाललेला होता. त्यामुळे तो वाया घालणे म्हणजे स्वत:चे नुकसान करून घेणे अशी स्थिती होती.

सूर्योदय असा लाईव्ह मॅच सारखा समोर दिसत होता. मी माझ्या आयुष्यात पहिल्यांदा सूर्य कसा उगवतो ते बघत होतो. आत्तापर्यंत अर्धवट उघडे असलेले डोळे, तो सूर्योदय बघून पूर्णपणे उघडले गेले.

धार्मिक केंद्राबरोबरच हे औद्योगिक केंद्र आहे. ज्यात सूत कातणे, रंगवणे, लाकडावरील कोरीवकाम ह्या आणि इतर अनेक लहान मोठ्या उद्योगांचा समावेश आहे.

मंदिराची सध्या असलेली रचना ही १२ व्या शतकातील पांड्य राजवंशाने त्यांच्या काळात केलेली आहे.

हे भारताचं असं एक टोक आहे जिथे बंगालचा उपसागर आणि हिंदी महासागर हे मिळालेले दिसून येतात. अगदी दोन्ही समुद्रांचे रंग देखील वेगळे आणि ओळखू येण्याइतके स्पष्ट दिसतात.

६ वाजता एकदाची घोषणा झाली आणि मी कसल्यातरी गोष्टीवर विजय मिळवल्याचा मला आनंद झाला.

पुदुचेरी. भारताच्या सात केंद्रशासित प्रदेशांपैकी एक. भारतावर जरी ब्रिटिशांनी राज्य केलेलं असलं, तरी पुदुचेरीमध्ये जास्त करून फ्रेंचांचं वास्तव्य होतं. तशा खुणा किंवा बांधकामाची पद्धत अजूनही पॉन्डीचेरीमध्ये दिसून येते. २० सप्टेंबर, २००६ या दिवशी औपचारिकरित्या पॉन्डीचेरी हे नाव बदलून ते “पुदुचेरी” असं झालं. पुदुचेरी हा एक…

ती नेम प्लेट पाहूनच माझं समाधान झालेलं होतं. आपलं पुन्हा येणं होईल की नाही, म्हणून तिथे किमान डझनभर फोटो काढून घेतले.

हॉटेलच्या रूममधून पारंपारिक पद्धतीची तिथली दिसणारी घरं, माझ्या आधीच ओसंडून वाहणाऱ्या आनंदात भर टाकण्यासाठी पुरेशी होती.